Το ιστορικό καπελάδικο του Πουλόπουλου στο Θησείο

Αμφισβήτηση του κράτους δικαίου σημαίνει κατάλυσή του!

Σε τηλεοπτική συνέντευξή της σε κανάλι της Κρήτης, η κυρία Μαρία Καρυστιανού δήλωσε ότι δεν έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη (είναι, θεωρεί, χειραγωγούμενη από την ελληνική κυβέρνηση), και για τον λόγο αυτό προσέφυγε εξαρχής στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Δεν μπορώ καν να φανταστώ τι θα συνέβαινε στη χώρα αν το δόγμα (*) της κ. Καρυστιανού καθίστατο κυρίαρχη πεποίθηση στην ελληνική κοινωνία. Κανένας δεν θα αισθανόταν υποχρεωμένος να σέβεται δικαστικές αποφάσεις (αφού θα ήταν προϊόντα ενός "διεφθαρμένου" και "χειραγωγούμενου" συστήματος δικαιοσύνης) και κάθε άτομο, ή κάθε κοινωνική ομάδα, θα επέβαλλαν το δικό τους "δίκαιο" κατά το δοκούν. Ο νόμος της ζούγκλας θα υποκαθιστούσε, έτσι, το - έστω κατασυκοφαντημένο - κράτος δικαίου!

Εκτός αν αυτό ακριβώς επιδιώκουν (γιατί εξυπηρετεί απόλυτα τους σκοπούς τους) κάποιοι που κατόρθωσαν να πείσουν την κ. Καρυστιανού για την "ενσυναίσθηση" και τις "αγνές προθέσεις" τους. Και δεν διστάζουν να μετατρέψουν το πένθος της σε πολιτικό κεφάλαιο...

(*) Δόγμα: Ισχυρή πεποίθηση που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, αφού θεωρείται από τον φέροντα ως έχουσα γενική και μη διαπραγματεύσιμη ισχύ. (Η άποψη, αντίθετα, είναι δεκτική σε επανεξέταση και αναθεώρηση.)

Αθέατα σύννεφα

Τρελοί κι ανυποψίαστοι 

διαβήκαμε τους δρόμους του καιρού 

έφιπποι στης αθανασίας τ’ αλαζονικό μας 

το αυτονόητο, 

με έπαρση πολλή κατάματα 

τον ήλιο ατενίζοντας 

μες στο γαλάζιο, άνεφο ουρανό. 

Πώς δεν τα είδαμε που έρχονταν τα σύννεφα; 

Πώς δεν ακούσαμε τον κεραυνό από μακριά; 

Πώς δε μυρίσαμε στο χώμα τη βροχή; 

Τώρα μένω πια μάταια ν’ αναζητώ 

τ’ αυτάρεσκα χαμόγελα 

της σίγουρής μου αυθάδειας, 

τον κόσμο εκείνο το «μηδαμινό» 

που έλεγαν μου ανήκε, 

την πόρτα πάντα πρόθυμα 

χωρίς να με ρωτά 

ν’ ανοίγει σα γυρνώ, 

τις μυρωδιές απ’ το φαΐ 

ποτέ που δεν ετοίμασα... 

Όμως, σαν δείτε τα παιδιά 

μην τους χαλάτε τ’ όνειρο, 

της αυταπάτης το άλογο 

μην τ’ αγριεύετε 

τόσο ωραίο που μοιάζει το ταξίδι! 

Τρελά κι ανυποψίαστα 

αφήστε να διαβαίνουνε 

τους δρόμους του καιρού 

μες στα δικά τους τ’ αλαζονικά 

τα «αυτονόητα». 

Ώσπου να δουν τα σύννεφα, 

ν’ ακούσουν τη βροντή, 

την πρώτη να μυρίσουν τη βροχή 

κάποια στιγμή στο χώμα... 

(Ντίνος Πυργιώτης, ΝΑΥΑΓΗΜΑΤΑ)

Κατά λάθος...

Σαδιστικά, ανελέητα 

ο Μπραμς σφυροκοπάει τις αισθήσεις! 

Λες και με δόλο βάλθηκε να ξετρυπώσει 

μία παλιά, μια ξεχασμένη απόδειξη 

που αν έβγαινε στο φως 

θα σ’ έκανε να ντρέπεσαι: 

πως κάποτε ήσουν κι εσύ 

ανάμεσα στους τιποτένιους, τους περιφρονημένους 

που ειρωνικά λέγονταν «άνθρωποι». 

Κάποτε που μπορούσες δίχως φόβο να δακρύζεις 

σ’ ένα κρεσέντο απελπισμένο της ορχήστρας, 

ν’ αναριγάς όταν τρεμόπαιζαν οι βιόλες και τα τσέλα 

στην εκπνοή ενός θλιμμένου Adagio 

(«τέτοιες αδυναμίες ανεπίτρεπτες 

είναι που θα σε καταστρέψουν» 

σου ‘λεγαν πάντα, και σωστά, ώσπου 

το μάθημά σου πια στο μάθανε καλά). 

Τι προδοσία απ’ την τέχνη αυτή που λάτρεψες! 

Γι’ αυτό σου λέω, σταμάτα τον το δίσκο. 

Να, κοίτα στον τοίχο το ρολόι, πάει τέσσερις, 

σε λίγο πρέπει και ν’ ανοίξεις το γραφείο. 

Κι αυτοί που θάρθουν θέλουν να σε δούνε δυνατό 

κατά πώς λέει κι η διαφήμιση: «Eμπιστοσύνη!» 

Όσο γι’ αυτό το δίσκο που από λάθος σου ‘δωσαν 

σίγουρα θα τον θέλουν πίσω. 

Αύριο πρωί ζήτα εκείνον που χρειάζεσαι 

με τα αρχεία για τους ισολογισμούς... 

(Ντίνος Πυργιώτης, ΝΑΥΑΓΗΜΑΤΑ)

Το «θα τους φάμε» τώρα δικαιώνεται! | Η Λίνα Μενδώνη και το τέλος του φιλελευθερισμού

Πόσο φιλελεύθερος είναι ο νόμος που προωθεί η υπουργός Πολιτισμού για την υποστήριξη της ελληνικής μουσικής;

Γράφει ο Κώστας Παπαχρήστου

Τον Φεβρουάριο του '23, έξω από το Εθνικό Θέατρο και ενώπιον παραληρούντος πλήθους, στο τέλος επαναστατικού άσματος και με οργίλο ύφος που θύμιζε καπετάνιο αντάρτικου στρατού σε ώρα μάχης ενάντια σε μισητό εχθρό, η γνωστή τραγουδίστρια κ. Τάνια Τσανακλίδου κραύγασε, απειλητικά, «θα τους φάμε!». Τα υποψήφια θύματα «ανθρωποφαγίας» ήταν οι τότε κυβερνώντες, με προεξάρχουσα την υπουργό Πολιτισμού κ. Λίνα Μενδώνη. Η δημόσια συγκέντρωση είχε λάβει χώρα με αφορμή την απαίτηση των καλλιτεχνών να διορίζονται στο δημόσιο ως απόφοιτοι πανεπιστημίων. Τελικά, δεδομένου ότι η χώρα βρισκόταν στην αρχή προεκλογικής περιόδου, η κυβέρνηση κάπως τα βόλεψε με τους καλλιτέχνες και ο θόρυβος κόπασε. Η φράση «θα τους φάμε», όμως, έγινε viral...

Καθώς βρισκόμαστε και πάλι σε τροχιά (ευρω)εκλογικής περιόδου, η κ. Μενδώνη είπε να το τερματίσει. Κατέβασε, λοιπόν, προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο, βάσει του οποίου ακόμα και ιδιωτικές επιχειρήσεις (όπως ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα και ραδιοφωνικοί σταθμοί) που κάνουν χρήση μουσικής, υποχρεούνται, υπό την απειλή προστίμου(!), να παίζουν ένα καθορισμένο, ελάχιστο ποσοστό ελληνικής μουσικής. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα πνευματικά δικαιώματα των εγχώριων μουσικών δημιουργών (δαπάναις, φυσικά, όχι του κράτους που νομοθετεί αλλά των ίδιων των επιχειρήσεων)...

Να θυμίσουμε ότι η κ. Μενδώνη ανήκει σε μία κυβέρνηση που έχει εξ υπαρχής αυτο-συστηθεί στον ελληνικό λαό ως «φιλελεύθερη». Και, με βάση το αλφαβητάρι του φιλελευθερισμού, το μόνο που δεν κάνει ένα φιλελεύθερο σύστημα εξουσίας είναι να παρεμβαίνει στις επιλογές του κάθε πολίτη, στον βαθμό που αυτές δεν απειλούν το γενικό καλό και δεν βλάπτουν την ελευθερία των συμπολιτών του. Όπου με τον όρο «πολίτης» μπορεί να εννοείται, γενικότερα, και μία ευρύτερη δομή όπως μια οικονομική επιχείρηση.

Είναι προφανές ότι ο «νόμος Μενδώνη» παραβιάζει τις στοιχειώδεις αρχές του φιλελευθερισμού και θυμίζει άλλες εποχές και άλλη φιλοσοφία εξουσίας. Τελικά - και γενικότερα - ίσως πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι ο κατασυκοφαντημένος (ακόμα κι από εμένα τον ίδιο [1]) φιλελευθερισμός δεν ταιριάζει στο ελληνικό DNA. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την εξουσία (ας σκεφτούμε, λ.χ., αν η παρανοϊκή υπερφορολόγηση της ακίνητης περιουσίας είναι φιλελεύθερο μέτρο) αλλά και τον ίδιο τον λαό (αμέτρητοι οι εγχώριοι θαυμαστές ενός πολεμοχαρούς Ρώσου δικτάτορα).

Έτσι, αν περιμένουμε «να τους φάμε» - που θα 'λεγε κι η Τσανακλίδου - για να χορτάσουμε, μάλλον θα μείνουμε νηστικοί: Φιλελεύθεροι υπάρχουν μόνο στον κατάλογο του μενού, όχι στην κουζίνα!

[1] https://www.tovima.gr/2018/07/10/opinions/einai-ithikos-o-fileleytherismos/

KLIK

Πλατεία Μερκούρη στα Άνω Πετράλωνα

Η δική μας πλατεία είναι αλλιώς!

Το "πλυντήριο" της υπόληψης της Θεσσαλονίκης καλά κρατεί στα μέσα ενημέρωσης, και ειδικά στα ειδησεογραφικά sites (Protagon, Καθημερινή, κλπ). Τώρα μάλιστα κάποιοι μιλούν ακόμα και για... "Θεσσαλονικοφοβία"! Και προσθέτουν, θυμόσοφα, ότι "αυτά τα πράγματα συμβαίνουν παντού".

Λοιπόν, πριν καμιά δεκαριά μέρες είχα κατέβει στο Σύνταγμα (στο κέντρο της μόνης και αποκλειστικής πρωτεύουσα της χώρας). Κι εκεί είδα στην πλατεία ένα άτομο που όχι μόνο ταίριαζε στα χαρακτηριστικά των δύο θυμάτων της Θεσσαλονίκης, αλλά ζητούσε χρηματική ενίσχυση από τους περαστικούς προκειμένου να κάνει... ορμονοθεραπεία!

Και, πώς αντέδρασαν οι "φλώροι" οι Αθηναίοι (σύμφωνα με τους "μάτσο" Θεσσαλονικιούς); Τον περιεργάζονταν (μάλλον διακριτικά), κάποιοι τον φωτογράφιζαν (έδειχνε να του αρέσει αυτό), μερικοί μάλιστα έριχναν και κάποιο νόμισμα μέσα στο καπέλο...

Ναι, το θέαμα δεν ήταν καθόλου - μα καθόλου! - ελκυστικό για τους περισσότερους (εμού συμπεριλαμβανομένου, ομολογώ). Εν τούτοις, ουδείς διανοήθηκε να ασκήσει βία.

Γιατί, η δική μας πλατεία είναι αλλιώς!

ΝΑΥΑΓΗΜΑΤΑ | Οιονεί ποίηση από ένα ερημονήσι

                       Δείτε τη συλλογή

Όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα (και απειλεί ως τραγωδία)...

Το σπίτι των φαντασμάτων, στην Ακρόπολη